Problemy z teściową?

 Dzisiaj trochę inaczej... mianowicie chcę się trochę wyżalić i posłuchać waszych zdań, a może i podobnych sytuacji, przygód z teściową... Jak wiadomo mamy naszych mężczyzn zazwyczaj bywają nadgorliwe, dlatego też czasami potrafią utrudnić sprawy.

Moja już niedługo teściowa odkąd tylko poznałam Kubę była wręcz idealna dla mnie i dla naszego związku. Chodziłyśmy razem na zakupy, razem gotowałyśmy, plotkowałyśmy itp. czasami jak dwie prawdziwe psiapsióły. Czasami mogłam na nią bardziej liczyć niż na własną mamę, kiedy miałam jakieś egzaminy, czy czymś się stresowałam zawsze pytała jak pomóc itp. Kiedy miałam swoją wystawę pozapraszała koleżanki i się mną chwaliła do nich. Normalnie czasem jak mama.

Kiedy zamieszkaliśmy razem z narzeczonym początkowo nie była przekonana, ale zgodziła się, a my co sobotę ich odwiedzamy. Wieści o zaręczynach ją zszokowały, ale była zadowolona, gratulowała, itp. Właściwie nic się nie zmieniało. W tygodniu dzwoniłyśmy do siebie, czasami się jej radziłam np. co do przepisów, ale też pomagałam jej np. jako krawcowa szyłam jej poduszki, czy zszywałam rożne pierdoły. Oczywiście na każde okazje odwiedzałyśmy się, prezenty itp. Z jej mamą, czyli babcią narzeczonego mam podobne kontakty... generalnie sielanka...

Niestety po 4,5 latach związku postanowiliśmy się pobrać. Mówię niestety, ponieważ tak zareagowała mama, a właściwie oboje rodzice Kuby. Dosłownie jakby wpadli w jakiś szał. Doszli do wniosku, ze nie jestem odpowiednią osobą, że jestem za biedna ( a oni są szlachecką rodziną-dosłownie), że wychowywałam się bez ojca, że nie pracuję tylko studiuję... ale było też kilka bardzo absurdalnych pomysłów jak np. że się nie kłócimy w ogóle, więc nie wiemy nic o życiu ( a my jak każdy normalny związek raz na jakiś czas mamy kłótnie, tylko nigdy przy kimś i zazwyczaj zostawiamy je dla siebie). 

Narzeczony początkowo nie wiedział co robić. Rozumiem go w 100%, że nie chce z nikim się kłócić, a tym bardziej wybierać między mną a rodzicami, czego nigdy bym mu nie kazała. Uważa, że jeśli będzie trzeba to w ogóle nie weźmie pod uwagę ich zdania, a na chwilę obecną stawia opór im pomysłom. Dali nam również do zrozumienia, iż zdecydujemy się jednak to tylko i wyłącznie ślub musi się odbyć w kościele. Co prawda ja jestem katoliczką, lecz mój narzeczony nie jest osobą wierzącą. To jest kolejnym problemem, ponieważ oni nie przyjmują tego do wiadomości, już nie wspominając kosztów jakie obecnie wymaga kościół podczas ślubu. Marzył nam się ślub w plenerze... niestety chyba zostanie to tylko w sferze marzeń...

A jak kochane u was to wyglądało? Zawsze było pięknie z teściami? A może któraś z was była w podobnej sytuacji i jakoś z niej wybrnęła? Bardzo was proszę o rady, ponieważ sama się pogubiłam, a wstępowanie na drogę wojenną jest ostatnią możliwą opcją.